Lantarenpaal vol borden (al dan geen reclame)
Manhattan: Ehhh, moet ik al die borden lezen?

New York

Ernst heeft hoge koorts: de hoteldokter komt en vertelt dat hij meningitis heeft. We zullen hier wat langer moeten blijven.

Enigszins verslagen brengen we de dag deels bij Ernst door, deels (om hem rust te geven) in een park, een Russisch restaurantje, en bovenop het dak van het hotel.

Dit reisverhaal begint met dag 1.

Donderdag 13-7-2000

Ernst had vannacht heel hoge koorts, hij lag helemaal te gloeien, en hij is nog steeds doodziek. Ik besluit om er een dokter bij te halen, want dit kan geen griepje meer zijn, zelfs niet bij iemand die eerst een week lang niet langer dan 4 uur per nacht in zijn bed lag en daarna naar New York is gevlogen.

Ernst heeft uiteraard ook geen foto's gemaakt vandaag; deze dag dus maar een compilatie van foto's van eerdere dagen...

 

Ik bel de lobby voor een dokter. Ze willen meteen een ambulance sturen, maar dat lijkt me een beetje overdreven. Er blijkt iets als een hoteldokter te bestaan, en daar krijg ik het nummer van. Ik krijg de dokter himself aan de lijn, en leg de situatie uit. Hij komt langs, om een uur of half 12. Tot die tijd blijven we hier, want ik vind Ernst nu te ziek om alleen te laten. Wouter haalt bagels, waarmee we ontbijten.

Ernst zegt dat Merijn gisteren gebeld heeft, daar heeft hij mee afgesproken op Times Square, om te lunchen. Dat lukt helaas dus van geen kanten, en ik heb geen nummer om hem terug te bellen :-(

 

De dokter komt al GSMmend binnen, met aan de andere kant van de lijn iemand met een ontstoken appendix, maar na een minuut of vijf heeft hij die het ziekenhuis in gedirigeerd, en heeft hij tijd voor Ernst. Hij schrijft alles op wat hij onderzocht heeft, en vraagt Ernst heel uitgebreid van alles. Ernst moet onder andere zijn nek buigen, en de dokter tilt zijn benen op. Daar had ik ook al aan gedacht...

De dokter vertelt ons tenslotte zijn conclusie: virale meningitis. Om bacteriële uit te sluiten (en vreemde tropische ziekten, en encephalitis) zou Ernst naar en ziekenhuis moeten voor bloedonderzoek en een lumbaalpunctie. Maar zijn ervaring zegt hem dat het viraal is ("in case of a bacterial, you would be dead within three days, and you're still not dead, so..." ;-).

Later hebben we uitgevonden dat het hoogstwaarschijnlijk het West Nile virus was.

 

Ik heb zelf ooit lang geleden een bacteriële meningitis gehad, en weet dus dat je dan ligt te ijlen van de koorts, en af en toe je helemaal beter voelt (dan zijn de bacteriën te druk met zich reproduceren), en vervolgens nog twee keer zo ziek bent. Daar lijkt dit toch echt niet op. Maar van encephalitis en tropische ziekten weet ik niks.

Vannacht met het vliegtuig, zoals in de planning zit, is totaal uitgesloten.

We vertrouwen op zijn en ons oordeel, en doen het zonder een ziekenhuis. Hij schrijft recepten uit, met pillen tegen de hoofdpijn, de misselijkheid, en de koorts. Hij zal morgen bellen hoe het gaat, en als het slechter gaat moeten we hem onmiddellijk bellen.

Echt ongelofelijk: een dokter precies zoals ik dat het liefste zie: vertellen wat hij denkt, jou laten beslissen, en niet voor de zekerheid maar de hele mallemolen van onderzoeken doorlopen, en dat in de USA!

*Red. ik had me al helemaal voorgesteld dattie helemaal niet zou komen maar alleen over de telefoon zou diagnostiseren, maar het bleek een hele aardige vent, met een leuk soort humor ;-)

 

Ik ga natuurlijk eerst de pillen ophalen in de pharmacy hier vlakbij. Gelukkig hoef ik die pillen niet zelf te kiezen en kan ik gewoon die recepten afgeven.
De eerste keer dat ik hier binnenkwam was om even een fles shampoo te halen. Er staat dus een stellingkast van een meter of twintig met echt alleen maar shampoo's (voor de conditioners is zo'n zelfde vak) :-( Dan denk je, ik pak er gewoon eentje, maar dat is dan voor vet stekeltjeshaar met roos of zo, dus dan ga je toch maar etiketten lezen, maar als je die allemaal leest ben je morgenochtend nog niet klaar. Echt verschrikkelijk, ik stond daar maar naar die shampoos te kijken. Tenslotte heb ik maar op kleur gekozen, een mooie blauwe fles...

 

Pillen naar Ernst brengen, en naar de lobby om te vragen of we langer kunnen blijven. Godzijdank is dat mogelijk, wat in Manhattan beslist niet vanzelfsprekend is. Dan bellen met Delta, waar ik na veel wachten en doorverbinden tenslotte onze vlucht kan uitstellen tot zaterdag, zelfs zonder kosten als er een briefje van de dokter is!

We zitten een beetje verslagen het nieuws tot ons door laten dringen. Wat een rare man is het ook, nooit ziek, en dan in Manhattan eventjes een hersenvliesontsteking ontwikkelen.

Tenslotte gaan de kinderen en ik maar weer even naar buiten, want Ernst wil het liefste eventjes slapen zonder gedoe, merken we.

Via 1st Avenue (die hadden we nog niet gehad) naar beneden (tsja, net ten zuiden van ons hotel liggen Greenwich Village en de East Village, en dat zijn gewoon de allereleukste stukjes Manhattan), langs de Peter Stuyvesant buildings (enorme woonblokken met tuinen eromheen, en een hek, en bewaakt). Bij 14th nog een stukje verder naar het oosten, en via Avenue A verder omlaag.

 

We zitten lang op een bankje in het Tompkins Square Park. Hier komen heel veel mensen langs: punkers, een Chinees meisje op extreem hoge hakken (waar ze tot ons grote genoegen echt helemaal niet op kan lopen), moeders met kinderen, vrouwen die lunchboxen uitdelen aan iedereen die er zwerverachtig uitziet (wij doen heel erg ons best daarvoor, maar we worden overgeslagen, shit, Pieter wordt er bijna kwaad van dat ze ons niet voor zwervers aanzien, want nu zal hij er nooit achter komen wat er in zit).

 

De kinderen krijgen honger. Naast het park zitten een aantal Russische restaurants, met blini's en zo, maar dat lijkt de kinderen niks. Op de hoek met 7th Street zit Lashko, ook Russisch denk ik, maar het ziet er veel Amerikaanser uit, vreemd jaren 70, met plastic rondachtige stoelen.

Onze waiter zegt steeds "no worries" en hurkt naast ons om te vragen wat we willen eten en drinken en hoe het gaat, of om een kletspraatje te houden. Ik vraag dus of hij uit Australië komt, maar het blijkt Northern England te zijn. Hij is super attent.

Ik neem overheerlijke tomatensoep, en nog lekkerdere ravioli met tomaten en spinazie en knoflook, maar helaas ben ik ook supermisselijk, en krijg nauwelijks iets naar binnen :-(

 

De kinderen hebben enorme burgers, en een gigantische sandwich met kip, en zelfgemaakte patat. De waiter houdt perfect in de gaten of we iets nodig hebben, en vult zelfs het water steeds bij.

Echt een heel lief restaurant.

Teruglopen via 2nd Avenue.

Ernst is heel erg misselijk, en geeft aan één stuk door over :-(

*Red. "we hebben lekker gegeten Joh..." Bweuuurkkk. "Blinis en Borsjt" Bweurkbchhgueerrr... Lekker hoor ;-(

 

De kinderen en ik gaan nog even naar de daktuin op het hotel, met uitzicht op de daken rond om ons. Vlak naast ons wordt gebarbecued (Pieter vindt dat bizar: "Wie gaat er nou op het dak barbequeen? Wat een idioten". Wij natuurlijk zeggen dat het eten hoog in de lucht toch lekkerder smaakte enzo).
Er zijn dakranden met kantelen, zodat het net lijkt of je een kasteel binnenkijkt, en overal zie je met hout beklede watertanks. Hier boven in de lucht is gewoon een hele tweede wereld...

Langzamerhand verschijnen er lichtjes, en ziet het Chrysler Building er nog mooier uit. Een steiger om een wolkenkrabber blijkt helemaal van lichtjes voorzien.

 

Vannacht voelt Ernst godzijdank veel minder warm aan. De pillen tegen de koorts en de pijn helpen; die tegen de misselijkheid niet :-(

*Red. Nee die hoofdpijnpillen doen het perfect alleen ontregelen ze mijn maagdarm geneuzel nog erger dan het toch al was ;-(

 

© Copyright - Auteur: Sylvia Stuurman , Foto's: Ernst Anepool .
Copyright 1993-nu.
Voor commentaar, e-mail adres: sylviastuurman@gmail.com
 
terug Code voor foto: