Intermot en Alpen op de motor dag 7, naar huis 

Duits ontbijt

Vrijdag 24-9-2004

Heerlijk geslapen bij het geruis van de beek.
Als ik de ontbijtzaal binnenloop zie ik een tafeltje met het bordje "Anepool": iemand heeft voor alle gasten zo'n bordje geschreven, en zo heb je dus je "eigen" tafeltje.

Een superontbijtbar met allerlei soorten broodjes (ook boerenbrood dat je zelf mag snijden), soorten vleeswaren, soorten kaas, soorten paardevoer voor de müsliliefhebbers, fruit, zelfgemaakte jam, nutella, taarten (jawel!), eitjes, en allemaal even lekker.
De oude baas komt nog langs om te vragen waar we naar toe gaan vandaag, op de motor. Het is niet best, qua regen, in het noorden, vertelt hij, maar hij zal voor ons duimen...

Een meisje dat de tafeltjes weer dekt vertelt vrolijk "Schlechtes Wetter besteht nicht, nur schechte Kleidung".
Als Ernst even later in motorkleren komt afrekenen slaat ze haar handen voor haar mond. Oh, zijn we op de motor, oh, dan is het weer toch wel erg slecht he?

"Slechtes Wetter besteht nicht, nur schlechte Kleidung", verzekert Ernst haar ;-)
Maar een sprankje zon had ik toch wel leuk gevonden...

Ondanks die regen is dit toch wel een hele-goede-herinneringen-hotel.

Op weg in de regen

Op weg dan, een mooi weggetje langs een mooi beekje: zelfs in de stromende regen is dit lekker rijden, en af en toe wordt het zelfs een beetje droog (alleen de weg niet echt...)

Ernst had eigenlijk nog allerlei prachtige steile doorsteekjes richting Baden-Baden ingetekend, maar bij elk zijweggetje stoppen om op de kaart te zoeken is niet echt lekker met dit weer, en die weggetjes komen ook niet echt tot hun recht zo, dus besluiten we de Schwarzwaldhochstrasse op te draaien, de 500.

We klimmen, we klimmen behoorlijk: de naam is volkomen terecht.
Het wordt in één keer mistig, en niet zo'n beetje ook: we hebben twee auto's voor ons, en van de voorste zien we niets anders dan zijn ene mistachterlicht (ook zijn achterlichten niet).
Op de andere weghelft zie je in één keer lampen opdoemen en *meteen* is de auto daar, als een ware geestesverschijning: inhalen is volslagen onmogelijk.

We kruipen met 40 km per uur over de weg, achter onze twee voorliggers aan. Harder zou ook niet kunnen: er kan zo een trekker voor je verschijnen.

Het is ook koud hierboven. Ik heb er geen last van, met m'n behagelijke elektrische vest en handvatverwarming, maar Ernst wel, en die krijgt het niet zo gauw koud.
Een paar graden boven nul, en mist, dat wil wel.

Met grote stappen thuis

Zodra we linksaf kunnen slaan doen we dat dus, en de weg daalt en daalt, en de graden schieten omhoog, en dan zien we het bos om ons heen weer, en tenslotte staan we zelfs in een dorpje met een stralende zon boven ons (en overal geraniums, leve de geraniums).

We bestuderen de kaart: de "mooie" route zit er niet in vandaag, wat dan?
We besluiten binnendoor te rijden, richting Pirmasens , daar de snelweg richting Trier te nemen, en dan via Bitburg en Prüm naar sanct Vith en Verviers: het is tenslotte de terugweg, met grote stappen thuis.

Het is nog heel aangenaam rijden tot Pirmasens, met een zonnetje en af en toe droge stukken weg, door Frankrijk en later weer door Duitsland.
We drinken nog een kopje koffie in iets dat helemaal als restaurant is ingericht met keurig gedekte tafel, waarvan er eentje voor ons wordt vrijgemaakt.

En dan is het snelweg (tussen Trier en Prüm even zo'n weg met steeds stukken met dubbele strook aan één kant zodat je lekker kunt inhalen).
Dit is een lekkere snelweg, met prima uitzichten, en heel rustig: we schieten over de kaart.

En dan komen we in Hervé aan, en rijden het laatste stuk binnendoor. Nou ja, semibinnendoor: we nemen de grotere wegen, langs Aubel en de Planck, en dan komt het bordje Nederland, met daarna een bord met een vakwerkhuis er op, met "Zuid-Limburg".
Wat is het mooi hier, die kleinschalige heuvels die ervoor zorgen dat wat je ziet elke seconde verandert. De bomen die meer gekleurd zijn dan toen we weggingen, de koeien die nog net zo vriendelijk vlekken staan te zijn in het groene landschap.

Noorbeek, Mheer, en dan zijn we thuis.
Het is nog licht, en we zijn thuis, en we hoeven helemaal niet meer zo'n kutstuk saaie snelweg te rijden, we zijn thuis! Heerlijk ;-)