Hoe het feit dat depressie zich als een afvoerputje gedraagt, consequenties heeft voor beleid.
Gelukkig heb ik geen aanleg voor depressie. Mijn moeder had dat wel; in hoge mate. Daardoor heb ik altijd al ideeën gehad over wat depressie is, hoe het ontstaat.
Tot mijn grote verbazing las ik in een artikel in de Guardian de theorie van een neurowetenschapper die exact overeenkomt met wat ik altijd heb gedacht. En die ideeën hebben consequenties voor beleid. (meer…)
Het aantal geslaagde zelfmoorden neemt de laatste jaren in een angstwekkend tempo toe. Elke zelfmoord is er één te veel. Niet alleen zie je dat bij niet-geslaagde pogingen de betreffenden vaak erg blij zijn dat ze nog leven, maar elke zelfmoord laat een spoor van vernieling om zich heen na.
Ik kan er van meepraten: mijn broer, mijn moeder en mijn zus hebben zelfmoord gepleegd (in 1988, in 1997 en in 2003).
Er wordt erg weinig over zelfmoord gepraat, misschien mede vanuit het idee dat je het, door er over te praten, zou kunnen stimuleren. Is dat zo? Als er over praten wel positief kan zijn, hoe kun je er dan zo over praten dat mensen er daadwerkelijk iets aan hebben? (meer…)
Sinds boeken als “Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus” van John Gray, en “Wij zijn ons brein” van Dick Swaab, geloven steeds meer mensen dat er biologische verschillen zijn tussen mannen en vrouwen wat betreft gedrag, voorkeuren en capaciteiten. Ik geloof daar niet in, en dat zal ik beargumenteren. Het vervelende is dat dit geloof vervelende consequenties heeft.
Update onderaan. (meer…)
Er is een explosie aan psychiatrische labeltjes in Nederland’, hoor je vaak: Asperger, ADD, ADHD, depressie, enzovoort. Er gaan dan ook steeds meer stemmen op dat die labels ten onrtechte op mensen worden geplakt, dat die diagnosen een symptoom zijn van de psychiatrische ‘bedrijfstak’ die meer wil verdienen, enzovoort. Hoe zit dat? Komen er alleen meer labels, komen er steeds meer psychiatrische stoornissen, of worden ze nu beter ontdekt? Wat is de zin van zo’n diagnose eigenlijk? (meer…)
Er is vaak iets vreemds aan de hand met de context wanneer iemand met Asperger met je praat. Je krijgt soms te weinig context, waardoor je geen flauw benul hebt waar iemand het over heeft, of je krijgt te veel context, waardoor er van alles wordt gezegd of uitgelegd dat je al lang weet, zonder dat je de gelegenheid krijgt om dat te melden.
Al lange tijd ben ik een vurig voorstander van een onvoorwaardelijk basisinkomen voor iedereen, en ik ben dan ook bijzonder verheugd dat er een Europees Burgerinitiatief is om het op de agenda van het Europees parlement te krijgen. (meer…)
Biologen wisten het al lang, maar langzamerhand dringt bij meer mensen, mede dankzij Frans de Waal, het feit door dat mensen altruïstische neigingen hebben, gewoon biologisch ingebouwd.
Toch stuit de mededeling dat mensen van nature altruïstisch zijn nog steeds op veel weerstand. Soms worden er argumenten gebruikt die duiden op een misverstand over de werking van de evolutie (de evolutietheorie is in de loop van de geschiedenis wel vaker verkeerd geïnterpreteerd); soms zijn de argumenten er tegen geraffineerder, maar de argumenten “bewijzen” uiteindelijk steevast dat altruïsme “eigenlijk” gewoon een vorm van egoïsme is.
Dat zal ik hier proberen te ontzenuwen. (meer…)
Woedeaanvallen heeft elk klein kind wel eens. Bij kinderen met Asperger (ASS) zijn die woedeaanvallen tot op veel hogere leeftijd normaal, en als iemand met ASS volwassen is zijn er soms diezelfde woedeaanvallen, maar vaker is er een soort van algehele boosheid op de wereld, een teleurgesteld zijn in de mensheid. Als je de partner bent van iemand met ASS (of op een andere manier een band hebt) is die woede vaak lastig te begrijpen en het is vooral ook lastig hoe je er mee om kunt gaan. (meer…)
Net zoiets als heftig slapen, noemt Frans de Waal fanatiek atheïsme. Niet-geloven kun je niet fanatiek doen, zou je zeggen. Maar je komt het vaak tegen, mensen die tekeergaan tegen willekeurig welke godsdienst, met het argument dat alleen de wetenschap telt en dat religies sprookjes vertellen. Nou is er op zich natuurlijk niets mis met sprookjes: ik heb ze verslonden, nadat ik had leren lezen, maar fanatieke atheïsten gebruiken de term sprookje als iets afkeurenswaardig. (meer…)
Als iemand me twintig jaar geleden zou hebben verteld dat ik over twintig jaar in een kerkkoor zou zingen zou ik hem of haar gek verklaard hebben. Maar ik zing in een kerkkoor, en met heel veel plezier (maar om eerlijk te zijn: toen we bij het koor gingen wisten we niet eens dat het een kerkkoor was).
Vroeger heb ik altijd een muziekinstrument gespeeld: blokfluit, piano, hobo. Dat had ik al heel lang laten liggen, en vanaf het moment dat ik ging zingen besefte ik hoe ik muziek maken gemist heb. Je eigen stem vind ik bovendien misschien wel het mooiste instrument om te spelen.
