In de buurt van Trier kun je de resten van een Romeinse villa, Villa Rustica, bekijken. Hij staat op een prachtige plek (in Mehring), met uitzicht op de Moezel, en de wijnhellingen aan de overkant. Op een plek die ook nu bijzonder in trek is. Je ziet direct dat mensen 2000 jaar geleden precies dezelfde behoeften hadden als wij.
Een gedeelte van de villa is gereconstrueerd, zodat je een extra goed beeld krijgt van hoe daar werd geleefd. (meer…)
Het stond al lang op mijn webseblijstje: Monsignor Quitchote van Graham Greene. Een nazaat van Don Quichote met een metgezel die hij Sancho Panza noemt, op reis door Spanje in Rocinante, een oude Fiat 600, en uiteraard geïnspireerd door het verhaal van Cervantes.
Tot mijn verbazing bleek dat mijn dochter het van me had geleend: het zat bij de boeken die ik uit de boekenkast van mijn ouders had uitgekozen toen ik het huis moest leegruimen. Een Penguin pocket van 30 jaar oud 😉 (meer…)
Ik weet het nog goed, de eerste keer dat we de harmonie van Mheer zagen en hoorden. Onze buren hadden ons verteld dat “de processie” langs zou komen en dat we daar zeker naar moesten kijken. Die processie op zich was al een verrassing: een soort optocht zoals we in Spanje wel eens hadden gezien, met een relikwie dat werd meegedragen en heel veel mensen die meeliepen, terwijl er plechtig werd gekeken. De processie eindigde op de binnenplaats van het kasteel van Mheer, waar de pastoor een openlucht-mis voordroeg.
Er liep ook wat wij een “fanfareband” noemden mee, de harmonie. Toen ze begonnen te spelen besefte ik dat dit niets met een “fanfareband” te maken had… (meer…)
Er zijn vogels die ik nog nooit (bewust) gezien heb, en die ik zo graag een keertje zou zien. De Scharrelaar bijvoorbeeld: elke keer als we in Spanje zijn probeer ik ‘m te vinden.
Het lastige is dat je met zo’n vogel die je nog nooit hebt gezien geen idee hebt hoe je moet kijken om ‘m te vinden. De grootte kun je in de vogelgids vinden, en je ziet plaatjes van z’n houding, maar z’n vliegbeeld, z’n gedrag, je hebt er geen beeld van. Je weet niet of z’n kleuren niet snel wegvallen tegen het licht. Je weet niet of je er inmiddels al veel hebt gezien maar gedacht hebt dat het Kauwtjes waren.
Het is daarom altijd een enorme verrassing als je zo’n geheimzinnige vogel opeens ontdekt.
Goede voornemens: het heeft eigenlijk geen zin om die uit te spreken. Je kunt ze specifiek maken (niet “afvallen”, maar “tien kilo afvallen”), je kunt ze operationeel maken (niet “afvallen”, maar “geen snoep, geen tussendoortjes, geen toetjes”) tot je een ons weegt (dat zou wel heel rigoreus afvallen zijn trouwens), maar het blijkt bijna nooit te werken.
Toch is er een vorm van goede voornemens die wel werkt, en die ook leuk is.
Mensen met het syndroom van Asperger hebben vaak een speciale relatie met dingen. Met allerlei dingen, maar treinen (zowel miniatuur-treinen als echte) hebben vaak nog een extra grote plek in het hart. Zo groot dat je je soms afvraagt of mensen wel een even grote plek hebben.
Dat laatste is wel degelijk het geval, maar het is intrigerend, die liefde voor dingen. Ik heb geprobeerd te bedenken wat het mechanisme er van zou kunnen zijn, hoe die liefde tot stand komt.
Ten zuiden van de grens is het tweede boek van Haruki Murakami dat ik heb gelezen (After Dark was mijn eerste boek). Het wonderlijkste is misschien wel dat alles zo simpel en terloops geschreven lijkt: geen gezwollen taal, geen moeilijke zinnen; gewoon een verhaal in simpele woorden, in de ik-vorm geschreven. Maar in de eerste plaats wil je bijna dwangmatig doorlezen, en verder blijf je nog lang nadat je het boek uit is denken over wat je hebt gelezen. Dat is misschien wel de meest in het oog springende kwaliteit van Murakami, die tegenstelling.
In dit boek blijven veel vragen onbeantwoord. Jouw taak, als lezer, lijkt het, is er je eigen interpretatie aan geven. Dat ga ik hier proberen.
In de zomer zie je ze niet, bij ons in de tuin, maar in de winter zijn ze er van tijd tot tijd: Staartmezen. Meervoud, want ze komen altijd met een groepje tegelijk.
Dat is ook wel nodig: in hun eentje zouden ze onmiddellijk worden weggejaagd door een Koolmees of Pimpelmees, maar in een groepje staan ze sterker.
Als je On Beauty van Zadie Smith uit hebt ben je teleurgesteld dat het boek niet tweemaal zo dik is. Dat is deels omdat het einde niet helemaal bevredigend is (dat kan ook bijna niet anders: er zijn zoveel personen van wie je meer zou willen weten over de rest van hun leven), maar vooral omdat ze voor elkaar weet te krijgen dat je erg nieuwsgierig bent naar wat het grote aantal personen die een rol spelen in het boek, meemaken. Ze schrijft bovendien echt heel erg goed: je wilt door en doorlezen.
Waar zit het hem precies in dat ze zo goed schrijft?
Net zoals het eerste boek in deze serie (althans, ik hoop dat het een serie wordt), A Guide to the Birds of East Africa, is dit boek iets anders dan de titel doet vermoeden: het is geen gids voor de zoogdieren die je in Oost Afrika tegen kunt komen; het is een vrolijke, sfeervolle, en misschien vooral wel liefdevolle roman.
Je maakt al lezende Kenia mee in de persoon van meneer Malik, een bescheiden en vriendelijke heer (van Indiase afkomst, vermoed ik), die voor de medeleden van de Asadi Club (een mannenclub zoals ze in Engeland ook nog steeds bestaan) in Nairobi, een safari-weekend organiseert.
