Ardeche op de motor dag 4, Kleine weggetjes in de Ardeche 

Op weg

Woensdag 23-5-2001

Alweer worden we ruw gewekt, terwijl we zo heerlijk liggen te slapen in ons veel te schuin staande tentje.

Vandaag is er een splitsing: de vroeg-opstaanders zijn al weg, om de 300-kilometertocht te gaan rijden; wij lui uitschot doen de kleine-paadjes tocht vandaag.

Ik heb er -alweer- geen enkel idee van hoe de tocht verliep. Er bestaan herinneringen aan hele smalle weggetjes, vol hobbels en SRAD-grit,

Steven en Ernst die vooruit stoven,

Marko en ik die ze bij probeerden te houden (altijd weer mooi om te merken hoe dat in het begin allemaal prima gaat, net niet bijhouden, maar het rijden gaat perfect, en dan, na een poosje, zijn de bochten opeens af en toe scherper dan waar je op rekende, en moet je veel harder remmen dan je dacht, vooral bij rechterbochten met de berg naast je op de één of andere manier, zodat je recht op de afgrond tegenover je afstevent (nee, niet afStevent...)).

Rijden langs de brem

***Red... Was inderdaad weer eens onvervalst heerlijk Asociaal boenderen met iemand die het veilig bij weet te houden, een heerlijk samen vliegen op een manier die heden ten dagen helaas nog maar heel zelden kan, met al dat verkeer, dat is wel mooi van een doordeweekse dag in Frankrijk...

Precies op het moment dat ik een stukje voorrij rijden we verkeerd in een dorpje. Het weggetje gaat omhoog, en is erg smal. Het wordt smaller, en wordt zo'n beetje half-onverhard: Roland heeft wel hele mooie weggetjes uitgekozen.

Het weggetje loopt om een boerderij heen, en de boer, een man met lang haar in een staartje, staat buiten, met zijn twee honden. Hij roept zijn honden bij zich, en groet ons allemaal erg vriendelijk. Twee haarspeldbochten later kijken we aan tegen een modderpad. Behoorlijk hopeloos voor de GSsen, te doen voor de XTtjes, volslagen onmogelijk voor de R1 en de Guzzi.

Omkeren dus (waarbij ik tandenknarsend voor de zoveelste keer in mijn leven weer hulp moet aanvaarden terwijl ik alles zo graag zelf wil kunnen. Het gaat me steeds makkelijker af, en nou weet ik niet of ik daar nou trots op moet zijn of niet?).

***Red... Tja je wordt gewoon net zo'n watje als ik...

De boer staat op dezelfde plek, en groet ons, nu in omgekeerde volgorde, weer net zo vriendelijk. Je gaat je afvragen hoe vaak hij dit soort groepjes motorrijders voorbij ziet komen ;-)

Het is een aaneenschakeling van wat ik de allerleukste weggetjes vind: smal, veel bochtjes, en een hopeloos wegdek.

Op een gegeven moment rijden we omhoog via zo'n paadje, zijn al uit het bos de bloemenweiden in gereden, en dan, volkomen onverwacht, rijden we na een bocht een knalgele helling op, en worden we volslagen bedwelmd door de geur van bloeiende Brem.

Dit is geloof ik het enige weggetje waar ik Steven voorbij ben gereden, jezus, wat kan die die R1 over absurde weggetjes sturen.

Datzelfde geldt trouwens voor Rex met zijn Guzzi, arme Guzzi, die weet echt niet wat hem overkomt met zijn nieuwe baasje...

***Red... Het is inderdaad wel heel zielig voor die trekker, mag ie af en toe het weiland in word ie er resoluut weer uitgestuurd, arm ding altijd maar dat saaie asfalt...

Lunch

Lunchen (ver na lunchtijd uiteraard, we zijn het luie uitschot of we zijn het niet, nietwaar?) in een restaurantje op een colletje.

Ik reed voorop, en had dus niet in de gaten dat de groep achter me stopte (er reden volgens mij nog mensen achter me toch?, toch?) Steven nam de nobele taak op zich om voor herdershond te spelen, en hij stoof mij voorbij, wat vrij normaal is, en begon toen gebaren te maken. Ik interpreteerde die als "pas op, er ligt grind".
"Wat een onzin", denk ik, er ligt in de eerste plaats geen grind, en zo ja, wat dan nog? Ik vind het ook niks voor Steven om zo overdreven te doen. Ik heb hem dus ingehaald, en alweer Stevent hij mij voorbij, en begint hij over dat grind te emmeren. Ik snap er helemaal niks meer van.

Dan haalt hij mij voor de derde keer in, en deze keer weet hij me dan eindelijk duidelijk te maken dat het de bedoeling is dat ik stop en omkeer. Het is niet echt een eenvoudige klus om mij te laten stoppen ;-)))

***Red... Vertel mij wat ;-)

We krijgen hier enorme sandwiches met fromage of jambon, en zodra er een paar GSsen gemolken zijn om XT's van sappen te voorzien kunnen we verder, deze keer over een weg die uit louter SRADgrind lijkt te bestaan.

***Red... En eindelijk na deze zware broden heeft Thomas genoeg tegenwicht om na helemaal achter het zadel te gaan hangen de XT250 zijn eerste echte wheelie te doen maken, dat was geen broodje kaas, maar spanbeton...

Ergens tijdens deze rit hebben we de Col de Meyerand gedaan, in de omgekeerde richting als wij hem al hadden gezien, perfect dus. Het is in mijn herinnering één BLUR van beelden van lekkere weggetjes geworden...

Tenslotte, bij terugkomst, wist Roland nog een leuk plekje met uitkijktoren, dus we reden weer achter hem aan. Het begip "hobbelweggetje" heeft bij iedereen die achter hem aan hobbelde sindsdien een definitief andere en vooral diepere betekenis gekregen. Ik reed achter Roland, en achter mij zat die Guzzi. Ik sta er nog steeds verbaasd van dat die toch steeds weer in mijn spiegeltje zat: talloze keren was ik er van overtuigd dat hij na deze bult toch echt van de berg gecatapultiseerd had moeten zijn.

***Red... Dat gebeurde dus ook een keer vlak voor mij wielen, helemaal blij kwispelend dook de Guzzi het greppeltje in, op weg naar het lonkende weiland, maar helaas het mocht niet baten de baas kreeg het in de gaten en trapte hem wild om zich heen schoppend terug op het asfalt, arme Trekker ;-(

Uitkijktoren

De uitkijktoren zelf kon je niet in, maar terwijl Steffen en Thomas de paadjes met hun XT's probeerden te beslechten zijn Ernst en ik naar de uitkijkplekken gekommen.

Het zicht was te slecht om de Mont Blanc en de Mont Ventoux te kunnen zien, maar het uitzicht was nog steeds grandioos.

***Red... En daar aslof de duvel ermee speelde kreeg God effe de boventoon en rinkelde de telefoon ? Hoe herkenbaar, wat een uitzicht op eindeloze verten van heden en verleden....