New York dag 1, Washington Square Park 

Vliegtuig

Zondag 9-7-2000

Al om zeven uur ben ik op (kwart voor zelfs!) om chocoladebroodjes te bakken. Niet veel later staat de taxi al te wachten, een kwartier te vroeg.
Heel aardig, want ik had bij het reserveren gemeld dat ik zenuwachtig was, omdat een ander taxibedrijf, waar ik gecheckt had of de afspraak die ik had gemaakt nog bekend was, had gezegd dat er "niks gereserveerd stond".

*Red. Nou en dat heeft dat bedrijf geweten, een kwartier na haar telefoontje of de reservering nog stond, ging de telefoon weer, de baas om zijn excuses aan te bieden voor het "ongemak".

Voor de bagagecontrole een echte slangenrij, in banen geleid met hekjes.
Alle anderen zijn sjacherijnig, behalve één meneer die dan ook steeds weer vrolijk "hallo" zegt als we weer eens naast hem staan. En na de bagagecontrole zijn er rijen voor de check-in, in rijen voor de douane.

*Red. Nou ik kan me niet herinneren dat wij chagerijnig waren, om niet te zeggen dat we erg goed gemutst waren drie kids en 4 ouders ;-)

 

De dame bij Delta "goochelt" (haar eigen woorden, en ze is erg trots op hoe goed ze kan goochelen) dat Ernst en ik achter de 3 kinderen zitten, aan een raampje. Het enige ¨probleem is dat er maar twee stoelen naast elkaar zijn, maar tot ieders verbazing wil Pieter apart bij het gangpad zitten, met Wouter aan de andere kant.

 

Dan zitten we ellendig lang in het vliegtuig, en krijgen nauwelijks te eten voedsel. Pieter doet ons alweer verbaasd staan door het eten heerlijk te vinden (hij eet al onze restanten ook op). Volgens hem heeft eten een andere smaak als je je zo hoog bevindt, lekkerder.

En dan schuifelen we weer door een slangenrij, voor de douane, en dan is er het wachten op de bagage. Iemand aan de andere kant van de band is zo vriendelijk geweest de rugzak van de band te halen en neer te zetten, en wij staan daar maar te wachten en te wachten. En dan is er nog één laatste keer een rij, voor de taxi.

 

De Palestijnse taxichauffeur

Ik zit voorin, de andere 4 achterin, en de bagage past met gemak in de kofferbak: het heeft wel wat zo'n Chevrolet. De taxichauffeur is Palestijn ("You know Yasser Arafat? I am from Yasser Arafat.") Hij was hier ooit op bezoek bij bekenden werd verliefd op de stad, en besloot hier te gaan wonen. Eerst hij alleen, en toen hij een bestaan had liet hij zijn familie overkomen.

 

En waarom hij van New York houdt? "It doesn't matter where you are from, it doesn`t matter why you are here. Everybody gets along and lives together." Je kunt hier alle talen van de wereld horen, al het eten van de wereld eten, en al die mensen kunnen met elkaar overweg (is misschien een vreemde uitspraak in de oren van Nederlanders, maar als je even bedenkt waar hij vandaan komt heeft hij natuurlijk volledig gelijk). Het is een unieke plek op de wereld.

*Red. Eigenlijk net als Amsterdam, maar dan zijn alle mensen ook nog vriendelijk en in voor een praatje...

 

Hij heeft hier Engels geleerd (in Palestina krijgen ze dat op school maar 1 uur per week).
Elk jaar bezoekt hij Palestina, en dan maakt hij altijd een tussenstop in steeds een ander Europees land, en brengt daar een paar dagen door, om meer voeling te krijgen voor waar hij vandaan komt.

Voor hem hoort het Midden-Oosten helemaal bij Europa.

 

Uiteraard moeten we van hem een keer naar Palestina, want dat is en blijft het mooiste land ter wereld. En erg veilig, op dit moment (helaas, op het moment dat ik deze pagina bouw is dat al lang niet meer het geval).

Maar New York vindt hij toch nog net wat veiliger (ook dat is allemaal wat anders komen te liggen, nu de Twin Towers van de aardbodem zijn verdwenen).

 

Wanneer we Manhattan binnenrijden (helaas door de tunnel; daarvóór heeft hij ons de skyline gewezen en verteld wat wat is) legt hij uit hoe de nummering van de straten en Avenue's in elkaar zit: Avenues van noord naar zuid, en oplopend genummerd van oost naar west; streets van west naar oost, en oplopend genummerd van zuid naar noord). Zelfs Pieter kan hier niet verdwalen.

 

Het Gramercy Park Hotel

En dan zijn we bij het hotel. "Welcome to New York. I know you will have a very pleasant time here."

*Red. Kan een vakantie beter beginnen vraag je je af.

De bagage wordt door hotelpersoneel in een mooi wit jasje naar de kamer gebracht. De lobby van het Gramercy Park Hotel is prachtig! Veel marmer en hout, als in het begin van de twintigste eeuw.

Onze kamer bestaat uit een woongedeelte met slaapbank (voor ons) en niet-werkende open haard van strak zwart steen, bijna art-deco, en een slaapkamer met twee tweepersoons bedden (voor de kinderen).

 

Ik heb het hotel trouwens uitgezocht met de onvolprezen New York Times Hotelguide , met hele rake beschrijvingen:

"The Gramercy has changed hands over the years, but nothing seems to affect its character. One of its owners liked yellow, so the lobby got a good coating of it. Subsequent owners found a chemical that got rid of all that yellow paint, restoring the original wood until it looked like new, or at least like old. Walk into the lobby today and it could be opening day - in 1924."

We lopen richting Greenwich Village , langs het Gramercy Park naast het hotel, naar Union square (vol met squirrels, grijze eekhoorns) waar we wat drinken. Lemonade blijkt heerlijk, in deze warmte.

Dan lopen we door naar Washington Square , waar we een ijsje eten op de rand van een vijver met fontein, tussen heel veel mensen, publiek voor drie kleine jongetjes die de show stelen in het water.

*Red. Prachtig een heel kleintje die wat rondrent soms toevallig net met de twee anderen mee waarvan de ene een plastic zwaard woest zwaait, en de ander die wel door de fontein durft, je kunt het schouwspel nu vast wel voorstellen, iedere keer weer die fontein !

 

Tic and Tac in Washington Square Park

Op het plein naast de vijver is straattheater: 3 black Americans (Tic en Tac en een hulp) die brakedancingend salto's en acrobatiek laten zien, waarbij ze in koor commentaar geven.

 

Tac heeft gouden tanden met zijn naam er op, en draculatanden in plaats van zijn eigen hoektanden.

 

Een klein meisje uit het publiek, Adèle, wordt als vrijwilliger aangewezen, en blijft heel lang stokstijf staan, doodstil, totdat Tic tenslotte een salto over haar heen maakt.

 

*Red. Het mooiste was eigenlijk het Quiz'je wat ze met Adèle deden, meisje word als vrijwilliger aangewezen en mag kiezen tussen "the Beautiful shiny coin" (a Quarter) en "A really old and dirty piece of paper" (een hele dollar) en geheel tegen de verwachtingen die je hebt van een meisje van 5 grist ze sneller dan het licht de Dollar uit Tac's handen ;-)

 

Het geld ophalen ("we don't need much: take 1 or 2 dollars out of your pocket, and just give us the rest"). Als iedereen 5 of 10 dollar geeft kunnen ze naar college, vertellen ze in koor; geeft iedereen 25 of 50 dollar, dan hoeven ze niet naar college.
Het geld mogen we in enorme papieren boodschappentassen gooien.

 

Master Lee in Washington Square Park

Dan komt mr Lee . Wie gelooft niet dat hij drie plankjes hout tegen z'n voorhoofd kan breken? Ernst natuurlijk niet...
Ernst moet komen, en voor Mr Lee gaan staan. Master Lee slaat de drie plankjes tegen Ernst z'n hoofd. Hij heeft er alleen niet op gerekend dat Ernst echt stil zou blijven staan. De klap kwam dus veel en veel harder aan dan de bedoeling was.

 

Verder bereidt master Lee van allerlei onduidelijke acts voor, en heeft telkens weer een reden om ze (nog) niet uit te voeren. Tenslotte jongleert hij met een appel (die hij tijdens het jongleren opeet), een zwaard (waarmee hij de appel snijdt tijdens het jongleren) en een brandende fakkel.

 

Dan kiest hij een dikke man uit het publiek uit. Hij vertelt ons dat hij geblinddoekt een komkommer doormidden zal hakken met zijn zwaard, en dat diekomkommer op de buik van die man zal liggen.

 

*Red. En de komkommer steekt als een wel heel erg dikke worst uit de man zijn broek (al was het eigenlijk wel in verhouding) en Master Lee kan het niet laten om de vriendin van de ooit bodybuildende papzak in verlegenheid te brengen...

 

Hij slaat brandende plankjes doormidden, haalt geld op ("Remember, if you give money, I get rich"), en dan, op het moment waar hij al die tijd naar toe heeft gewerkt, wil de man niet: die "heeft geen tijd meer".

 

Dat wordt dus alweer Ernst! Het zwaard raakt zijn buik, maar de truc van deze act is gelukkig dat het zwaard bot is (het levert wel een blauwe plek in de vorm van een striem op, die nog weken daarna zichtbaar is).

*Red. Altijd al willen weten hoe die truc gaat, nu weet ik het...

 

Het mooie is dat we achteraf op de foto de man hebben gezien die geen tijd had ;-) Hij had wel tijd om te kijken... Kijk maar, daar rechts staat hij...

 

Daarna hebben nog even naar een stelletje acrobaten gekeken, die ik nogal onsympatiek vond op de een of andere manier (allemaal van die groen-rood- gele mutsen op, en maar morele praatjes houden over dat je samen dingen moet doen, en ondertussen droop de achterbaksheid van de gezichten af), maar de dag was langzamerhand heel erg lang, dus hebben we een McDonalds opgezocht, en zijn teruggelopen naar het hotel.

 

Ze konden wel springen, echt verschrikkelijk goed... Wat je op de foto niet goed kunt zien is dat ze vanaf het laag gelegen plein omhoog springen: er is een trap daar onder dat touw...

 

Red. Toen we wegliepen omdat het begon te vervelen werd ik aan mijn jasje getrokken dat ik nog moest betalen !?!, maar goed de anderen kregen ook wat dus zei ook maar, wel stom dat ze om geld vroegen, want nu kregen ze maar 1 Dollar ;-)

Slapen....

 

Onderschrift

Code voor foto: