Flamencojurken op een podium
De Plaza van Santa Fe

Santa Fe

We lopen vandaag door Santa Fe. Canyon Road is een straat met dure galeries.

Ter afwisseling eten we bij een echte Pizzeria: Upper Crust Pizza.

Dit reisverhaal begint met dag 1.

Dinsdag 25-7-2000

Vandaag nauwelijks foto's van Ernst. Hiernaast daarom ons hotel in 1920.

Overheerlijk ontbijt in het hotel, in het feestelijke restaurant/binnenplaats. Dan naar de Plaza, (de url biedt een blik op de Plaza via een webcam), waar een Spaanse volksdansgroep (kleine meisjes met flamencojurkjes) een show gaat geven.

Ernst zegt dat hij altijd fiesta's tegenkomt, en dat valt bij mij helemaal verkeerd, dat hij dit slappe aftreksel van Spanje een fiesta noemt, maar een feest bij de Hopi afslaat.
Dan lopen we met z'n allen naar het Visitor's Centre, waar we vragen waar we hier Sombrero's kunnen vinden.

 

Volgens de man daar zouden die misschien aan Canyon Road te koop zijn.
Daar lopen we dus naar toe, maar het blijkt een aaneenschakeling te zijn van peperdure sjieke Galeries. Ooit was dit een soort hippie-straat, waar mensen wat zelfgemaakte spulletjes verkochten, maar intussen is het uitgegroeid tot de duurste "Art" straat van Santa Fe. Hoe die man er bij kwam dat hier sombrero's zouden zijn is mij een raadsel.

Dan lopen we terug naar het hotel. Ernst voelt zich hondsberoerd: weer heel erg misselijk, en koppijn. De meningitis steekt blijkbaar z'n kop weer een beetje op. De kinderen en ik lopen nog een ommetje, waarbij we elke winkel die enigszins in aanmerking komt binnengaan, op zoek naar een Kokopelli-ringetje voor Karin, en een Mexican Hat voor Pieter. Zonder succes.

 

We komen zo trouwens wel te weten dat het zilverwerk dat met gekleurde stenen is ingelegd (mooi strak) van de Zuni is, en dat het "overlay" zilverwerk , dat uit twee lagen bestaat: een glanzende bovenlaag waarin stukken zijn uitgesneden, en een onderste laag die zwart is, ook heel mooi strak, van de Hopi is, en dat het "Spaans" achtige zilverwerk, met veel turquoise, en veel "versiering" van de Navajo is (die daarnaast ook Hopi- en Zuni zilverwerk produceren).

De kinderen gaan vervolgens een poos zwemmen (zwembad in het hotel uiteraard), en dan lopen we de stad weer in. Bij de Rainbow Gate zien we hoe ze gekleurde borden en tegels en wasbakken maken. Wasbakken en tegels met kolibries ! Het is maar goed dat die niet zo makkelijk mee te nemen zijn in het vliegtuig ;-)

 

Op de terugweg zie ik het restaurant waar ik een kookboek van heb, Pasqual's Café ;-)

En een restaurant waar je buiten kunt zitten, en kunt ontbijten, Nellie's. We beslissen maar even dat we daar morgen naar toe gaan voor het ontbijt.

Ernst is te ziek om mee te gaan eten :-(

 

We lopen naar de Upper Crust Pizza , waar je "Italian Style Pizza" kunt krijgen (wat betekent dat de korst net iets minder zacht is dan in de andere pizzeria's in de USA.)

Je moet hier aan de balie bestellen en afrekenen (alsof het een afhaalding is, wat het ook is), en dan roepen ze je naam om als het klaar is, en moet je terugroepen, en dan wordt het aan je tafel gebracht. Dat bevalt de kinderen goed, want ik heb mijn achternaam opgegeven, dus er wordt steeds (ze bestellen steeds drinken, om dat te horen) "Stoer men" geroepen.

Terug langs de Plaza, waar een bandje speelt, en mensen aan het dansen zijn. Daar moet ik Ernst voor mee kunnen krijgen, dan komt hij nog eventjes buiten! Hij voelt zich nog steeds hardstikke ziek, maar redt het toch om mee naar buiten te lopen. Helaas is het bandje afgelopen...

Er breekt een thunderstorm los, en zo lopen we door de stromende regen door Santa Fe. Niet erg, want de temperatuur is heerlijk. Er blijkt nog een boekwinkel open te zijn, waar ik mijn voorraad Indianenboeken aanvul. Langzamerhand kunnen we wel een proefschrift schrijven over de Navajo's en de Hopi, zoveel boeken hebben we er over.

*Red. zou geen kwaad kunnen die Navajo eens wat meer in een eerlijk perspectief te gaan zien stelletje genocide engerds dat het zijn...

We eindigen de dag met een door Pieter uitgekozen film, van de films die het hotel te bieden heeft. Hij was nogal ontstemd dat Wouter eigenlijk altijd de baas was over wat er op de tv kwam, en was helemaal in de wolken dat hij het nu voor het zeggen had. Mission to Mars...

 

© Copyright - Auteur: Sylvia Stuurman , Foto's: Ernst Anepool .
Copyright 1993-nu.
Voor commentaar, e-mail adres: sylviastuurman@gmail.com
 
terug Code voor foto: