Arizona dag 3, Ramsey Canyon en Garden Canyon 

The inn at castle Rock

Dinsdag 1-8-2000

Kwart voor 7 op. Tuin van het hotel verkennen (klauteren dus, want het hele huis is tegen een hele steile helling op gebouwd). Het is nu al te warm om daarna in de zon van het uitzicht te genieten!

Terug naar de patio. Wachten, wachten, wachten. Niemand. Dan maar ergens anders ontbijten, besluiten we, want we willen perse op tijd in die canyon zijn.

 

De anderen zijn al buiten, als ik na wat omzwervingen in het hotel een deur ontdekt, met daarachter de ontbijtzaal, recht onder onze kamer ;-)

Heerlijke zelfgebakken broodjes, fruit, sappen, en de eitjes worden gebracht. Helemaal voor niks gedacht dat hippies toch lastige kanten hadden, als hotel-uitbaters.

Dat was dan Bisbee .

On the road, op weg naar Ramsey Canyon .

 

Ramsey Canyon

We zijn er even voor negenen, en er is nog zat parkeerplek. Binnen zijn zelfs de wc's in stijl, met kolibrietegeltjes...

 

Een prachtig tentoonstellinkje binnen, met spullen waar je nou juist wel aan mag komen. Maar we komen niet voor binnen; we komen voor buiten!

 

Vreemde insecten zitten hier.

 

Wandelen langs de rivier, tussen de beboste hellingen van de canyon.

 

Een Red Shafted Northern Flicker in een boom, een spechtachtige.

Bij de pond (o sorry, vijver) met bijzondere kikkers (komen alleen voor in een aantal kunstmatige ponds in een aantal canyons hier, wat natuurlijk een biologisch raadsel is) (we zien er trouwens geen één, hoe lang we ook turen in de hoop op een springend beest), zien we enorm veel Western Wood-PeeWees (de oosterse zeggen pee-wee; deze alleen wee) vliegen vangen.

 

Heel veel vlinders.

 

Echt heel veel vlinders.

Overal zijn vogels te horen, maar niet te zien door het dichte gebladerte.

Als we zitten uit te rusten (het is uiteraard heel erg heet, dat hoef ik langzamerhand niet meer te zeggen) komt er een vrouwelijke ranger bij staan. Wat we gezien hebben van de states? Wat de kinderen het leukst vonden? (Karin: New York en Bryce Canyon; Pieter: New York en de pool in het hotel van Santa Fe).
En wat de rest van onze plannen zijn? Niets staat nog vast uiteraard, behalve dat we verder gaan naar Tucson, en daar een beetje gaan uitrusten. Daar willen we in ieder geval het Sonora Desert Museum gaan bekijken. Ze geeft ons de tip dat zo vroeg mogelijk op de dag te doen, omdat het daar nog stukken heter is dan hier.

Hoe ze het precies doen in de states weet ik niet, maar op de één of andere manier is arbeid blijkbaar goedkoop. De inkomensverschillen zijn natuurlijk groter, baantjes voor onder het minimumloon dus, maar het werkgeversaandeel is ook stukken en stukken minder. Het mooie daarvan is dat er tijd is voor dit soort dingen: overal zijn mensen in dienst die echt uitgebreid de tijd voor "klanten" hebben. En dat maakt het leven toch echt heel erg aangenaam.

Terug maar weer, waar de kinderen snel het air-condiotioned gebouwtje inschieten, en Ernst en ik nog een poosje bij de feeders gaan kijken. Nog weer andere soorten dan we tot nu toe hebben gezien! Zwarte keeltjes, waar je af en toe, als het licht precies goed is, heel mooi paars ziet oplichten: Black-chinned Hummingbirds.
Een rood keeltje: de Broad-tailed Hummingbird (kenden we al).
Een geheel blauw en groen fluorescerende hummingbird met vuurrode snavel: een Broad-billed Hummingbird .

In het winkeltje blijkt de ranger achter de kassa voorvaderen in Engeland te hebben. Ze is een aantal weken in Yorkshire geweest (heeft behalve York geen enkele stad bezocht, lekker alleen maar het platteland), en vond het er heerlijk. Een groter contrast met hier is bijna niet mogelijk ;-)

 

Garden Canyon bij Fort Huachuca

We vragen aan haar hoe we bij de Garden Canyon kunnen komen, en worden uiteraard uitgebreid op weg geholpen. Op naar Fort Huachuca, voor de tweede maal.

Als we de slagbomen gepasseerd zijn (we zitten op het terrein van een kazerne, zeg maar), krijgen we een stopteken! Wij, als enigen!!! We moeten uitstappen, en de auto wordt doorzocht op wapens. Niet omdat we er zo verdacht uitzien, zeggen ze, als ik dat vraag, maar ze moeten gewoon één op de x auto's aanhouden, en wij waren de xde.
Echt zorgvuldig gebeurt het niet: we hadden overal bommen in kunnen verstoppen, want ze pakken bijvoorbeeld niks uit. We maken meteen maar van de gelegenheid gebruik om weer naar de Garden Canyon te vragen, waarop we heel vriendlijk hele uitgebreide aanwijzingen krijgen.

Maar goed ook: ik denk niet dat we het anders hadden gevonden.
Bij het begin van de canyon een waarschuwing: "Rough Road", plus de uitleg dat deze canyon heel lang de route is geweest voor Indianen. Onderweg maakten ze rotsschilderingen. Dat wist ik helemaal niet!

 

De weg door de canyon is prachtig. Hij volgt de rivier, omhoog, van breed naar smal dus, met bochten en bijna tropisch aandoende vegetatie. Rode bloemen (kolibries zien rood, in tegenstelling tot bijen), overal vlinders.

Mooie bordjes onderweg: Watch out! "Animals Xing"

 

Op een paar punten wandelingetjes naar rotstekeningen. Bij de eerste wandeling steken we een beekje over met glashelder water, waar je de schaduw van een soort schrijvertjes in kunt zien.

 

De rotstekeningen zijn beschermd met tralies, want, zoals we zien, kerfden mensen doodgemoedereerd hun eigen initialen over de tekeningen. Die zijn in wit, zwart of bruin (op grijze rots). Slangen, spiralen, vogels, geometrische figuren.

 

Ondanks de tralies is het ongelofelijk om die rotstekeningen hier gewoon"in het wild" te zien.

 

De terugweg langs het beekje voert door een echte jungle. En dan te weten dat deze canyon midden in de woestijn ligt!

 

Bij de derde plek (telkens onder een overhangende rots; de tekeningen hebben erg te lijden van (zure?) regen) gaat een pad verder omhoog, naar een schuilplek. Langs een voor mij ijzing(ijzeling?)wekkend paadje, beschermd door een miezerig touwtje, klimmen we omhoog (pfieuw, ben ik toch effe blij dat ik niet als Indiaan geboren ben: die vonden zo'n touwtje al voor watjes).

 

Tenslotte is er een richel waar Ernst naar toe klautert, en Karin van mij niet mag omdat ik dat te eng vind (ja, ik ben een rotmoeder). Ik sta net boven de richel (een richel boven de richel dus), tegen een boom geleund, en heb het gevoel dat de hele rots met richels en boom en al naar beneden begint te hellen.

Terug dus, met Karin, die zo lief is me te vergezellen, terwijl Ernst foto's maakt van deze unieke plek. Je ziet van hier uit (van de richel uit helemaal) de weg aan beide kanten heel ver lopen: je zag hier echt iedereen aankomen door de canyon.

We worden zelfs nog getracteerd op het Canyon Wren liedje: snel en hoog beginnend, langzaam, zacht en laag eindigend, en altijd van uit een plek gezongen waardoor alles weergalmt.

Beneden (Pieter is in de auto blijven zitten, en heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt Queen keihard op te zetten, maar Queen komt gelukkig nog net niet boven de Canyon Wren uit) zien we dat je van daar uit wel het touwtje kunt zien, bij de richel, maar niets van de richel zelf, of van degene die daar staat of zit. Een perfecte schuil- en/of uitkijkplek dus.

 

We rijden het weggetje verder. Tot het hek van het Fort (kazerne dus), genietend van de planten en bloemen: yucca's (staat voor droog, warm) op het ene moment, riet en wilgen (je waant je in China) op het andere moment.

Terug dus.

 

Montezuma Pass

Nu naar Coronado National Memorial, eigenlijk een grote omweg om op een leuke manier naar Tucson te rijden. Coronado National Memorial ligt op een pas, Montezuma Pass (steil, uiteraard weer dirtroad).

 

(was de hele Garden Canyon natuurlijk ook), die allerlei creeks oversteekt (sommige zijn droog, maar niet allemaal, zodat we nog wat spetterfoto's kunnen maken). Borden met warnings voor beren.

 

Pieter ziet weer een beestje, en we beginnen al te giechelen over vachtjes en zes pootjes, maar het blijkt een *echt* beestje te zijn: een enorme grote gekleurde sprinkhaan.

 

*Red. we rijden al twee uur over een dirt road en werden zelfs een tijdje gezelschap gehouden door een krekel die tegen het zijraampje bleef haken, tot aan het meertje, daar zou ik de rest van de dirt road mogen rijden...

 

Tenslotte verandert de weg in semi-asfalt (waar het asfalt voor zo'n beetje de helft alweer terugveroverd is door gruis en struiken), en tenslotte in echt asfalt, maar wel op een superlekkere kronkelmanier.

*Red. Leuk hoor, nog geen vijf minuten gereden ;-(((

Tenslotte rijden we vanuit het bos de droogte in (we zijn dus al die tijd naar beneden gereden).

In Sonoita de 83, nog wat bochten in de bergen, en dan de Interstate 10, saai, naar Tucson .

*Red. Don't stop for hitchhikers, state penintentiary ahead...

 

Arizona Inn in Tucson

In de Lonely Planet gids hebben we de Arizona Inn gevonden, aan Elm Street, die een heerlijke suite voor 130 + 2x15 blijkt te hebben, inclusief superontbijt, en ijs 's avonds bij de pool buiten. Het is een superduperluxe hotel, en de zomer is helemaal off-season, vandaar de enorme kortingen.

De bellboy laat me de suite zien en een kamer met 2 grote bedden (het wordt dus de suite), en laat me daarna het hele hotel zien (de rest zit toch met de airconditioning aan in de auto ;-):

"We are chosen as restaurant nr one in Tucson", "We have a nice library, with all the newspapers, for you" (vol hele mooie oude boeken), etc. Dan vraagt hij naar de vakantie. Hij kan zich er wel wat bij voorstellen, wat de US voor een Europeaan betekent: hij denkt er al heel lang over om zijn spaargeld in een lange vakantie naar Europa te steken, en heeft alles er over gelezen wat hij maar te pakken kon krijgen. Ik vind dat uiteraard een uitstekend idee ;-)

Als hij onze bagage heeft gebracht (hij weigert de fooi die Ernst hem wil geven, omdat ik hem al een fooi heb gegeven voor het laten zien van de kamers), biedt hij aan meteen maar de pool te laten zien. "YES!!!!!!!!!" roept Pieter meteen.

 

We krijgen ons eerste ijs bij de pool (met van alles waarmee je zelf je ijs mag versieren, onder andere M&M's. Pieter heeft al drie bollen (Amerikaans formaat) gevraagd, en de rest wordt volgeplempt met M&M's).

Zwemmen, opdrogen, eten in het nr 1 restaurant (hele supernette bediening, heel lekker eten, alleen een beetje weinig keuze, overheerlijke witte Italiaanse Pinot Griglio).

Slapen in het paradijs...

 

Onderschrift

Code voor foto: