Er is iets vreemds aan de hand in Nederland. Normen worden steeds strikter, terwijl je uitspreken over morele waarden steeds meer taboe wordt.
Normen zie ik simpelweg als dat wat `normaal’ wordt gevonden. Rutte liet met zijn `Wie niet normaal doen rot maar op’ duidelijk weten dat het aanleggen van strikte normen op het hoogste niveau in de politiek gewenst is.
Morele waarden gaan over wat je als goed en kwaad ziet. (meer…)
Een relatie waarin een van beiden of beiden een vorm van autisme hebben is lastig. Elke relatie is lastig, misschien, maar zo’n relatie kent extra hindernissen.
De diagnose dat Ernst Asperger heeft, heeft het gemakkelijker gemaakt om een vorm te vinden waarin onze relatie “werkt”. Het werd gemakkelijker om te begrijpen hoe de valkuilen werken, het werd gemakkelijker om te begrijpen waarom er af en toe misverstanden ontstonden die ongrijpbaar leken.
Wat we tijdens die zoektocht ontdekt hebben, hebben we proberen op te schrijven.
De Correspondent wil graag `in gesprek komen’ met PVV-stemmers. Daartoe nodigen ze PVV-stemmers uit, die dan anoniem hun verhaal mogen doen, zonder enige kritische noot van de redactie. Correspondent-leden worden gemaand niet kritisch te zijn. Ze mogen vragen stellen, en PVV-stemmers of anderen kunnen voor deze gelegenheid gratis lid worden van De Correspondent (met willekeurig op te geven naam en e-mail).
Deze manier van werken heeft als effect dat er gratis propaganda voor de PVV (of extreem-rechts in het algemeen) wordt verspreid. Hoe dat in z’n werk gaat, laat ik zien aan de manier waarop een van deze geïnterviewden Islam-haat aanwakkert onder goedgelovige Correspondentleden. Dat doe ik door de tekst van het interview (waarin overigens geen vragen te zien zijn), en de tweede tekst die de geïnterviewde mocht plaatsen als artikel, te analyseren alsof het daadwerkelijk (bedoelde) propaganda is.
De laatste hype onder weldenkende mensen, blijkt te zijn dat je vooral naar PVV-stemmers zou moeten luisteren. Dat houdt in dat je ze niet tegenspreekt, dat je niet doorvraagt, en dat je veel empathie opbrengt voor hun ideeën, bijvoorbeeld voor het idee dat sommige Nederlanders Nederland uitgezet zouden moeten worden.
Ook De Correspondent gaat mee in die hype, met als voorlopige dieptepunt dat een PVV-stemster anoniem haar mening mag verkondigen, zonder enige tegenspraak. Niet in de vorm van een bijdrage (dat kon altijd al, zij het niet anoniem), maar in de vorm van een artikel. Eenzelfde podium krijgt ook deze `Islamcriticus’.
Stel, de media staan vol van nieuwe bevindingen van het CBS: inwoners van Kerkrade zijn flink veel vaker crimineel dan inwoners van Nederland gemiddeld. Het is zelfs zo dat 40% van alle jongeren in Kerkrade wel eens in aanraking is gekomen met de politie.
Er zullen dan mensen komen (laten we ze groep A noemen) die zeggen dat er genetisch onderzoek gedaan moet worden, naar verschillen tussen mensen uit Kerkrade en anderen, want dat het heel goed zo kan zijn dat extreme impulsiviteit daar meer voorkomt, en wie weet is dat wel genetisch bepaald. Dan zou duidelijk worden dat het aan henzelf ligt. (meer…)
Er hangt een minibieb aan ons huis!
Een van die huis-aan-huis-blaadjes die ik nooit inkijk bladerde ik, een maand of drie geleden, toevallig toch een keer door, en ik zag een oproep om plaatsen aan te wijzen waar een minibieb opgehangen zou kunnen worden. Ik mailde dat er vlakbij ons huis een bankje is, waar wandelaars vaak even uitrusten, en dat de gevel van ons huis me dus een uitstekende plek lijkt en nu, niet eens lang daarna, hangt er werkelijk een minibieb aan ons huis. (meer…)
Voor wie Andreas Burnier niet kent: zij (niet hij) was een intellectueel zeer begaafde, zeer breed geïnteresseerde, zeer eigenzinnige vrouw, wetenschapper, romanschrijver, essayist. Ik heb destijds veel van haar boeken gelezen, en was altijd blij wanneer ze haar commentaar gaf op maatschappelijke ontwikkelingen in de vorm van ingezonden brieven, interviews of essays.
Met veel plezier heb ik haar biografie gelezen, die niet alleen een erg mooie ingang geeft voor haar werk, in context, maar die ook tot denken aanzet (zoals Andreas zelf ook altijd deed). (meer…)
De ik-figuur van beide boeken, Don Tilman, is professor in de genetica, en heeft overduidelijk een vorm van autisme. Hij beseft dat zelf niet. Je ziet de wereld volledig door zijn ogen, en dat geeft een verhelderende blik op zijn vorm van autisme.
Als lezer begrijp je wat er mis gaat in z’n communicatie; zelf merkt hij dat af en toe. Hij wordt er altijd volledig door verrast, en weet, doordat het toch wel behoorlijk geregeld voorkomt, dat hij sociaal niet bijster handig is. (meer…)
Mensen zijn niet ‘kwaad’ van zichzelf; ze hebben zowel de neiging om goed te willen doen, als de neiging om alleen in het eigenbelang te handelen. Bij de opvoeding (en eigenlijk bij alles) zou je die neiging om het goede te willen doen moeten stimuleren. Dat is niet zo eenvoudig, omdat we gewend zijn om te denken vanuit een ander mensbeeld.
Wanneer je het idee hebt dat de mens ‘van nature slecht’ is, wanneer je gelooft dat beschaving slechts een laagje vernis is, zul je opvoeden vanuit het idee dat beschaving iets is dat je kinderen door middel van straffen en belonen bij moet brengen, en alles moet controleren en in de gaten moet houden. Kinderen moeten als het ware ‘gedresseerd’ worden.
Het probleem is, dat dat idee niet klopt. Wanneer mensen dus opvoeden vanuit dat idee, werkt dat contraproductief. (meer…)
Hoe het feit dat depressie zich als een afvoerputje gedraagt, consequenties heeft voor beleid.
Gelukkig heb ik geen aanleg voor depressie. Mijn moeder had dat wel; in hoge mate. Daardoor heb ik altijd al ideeën gehad over wat depressie is, hoe het ontstaat.
Tot mijn grote verbazing las ik in een artikel in de Guardian de theorie van een neurowetenschapper die exact overeenkomt met wat ik altijd heb gedacht. En die ideeën hebben consequenties voor beleid. (meer…)
